Το σύνδρομο De Quervain πήρε το όνομά του από τον Ελβετό χειρουργό Fritz De Quervain, που τo περιέγραψε πρώτος το 1895.

Είναι μία φλεγμονή των τενόντων και των ελύτρων του μακρού απαγωγού και του βραχέος εκτείνοντος του αντίχειρα.

Το τενόντιο έλυτρο γίνεται οιδηματώδες και παχύ, με αποτέλεσμα οι τένοντες να έχουν λιγότερο χώρο για να κινηθούν.

Ο χρόνιος ερεθισμός της περιοχής προκαλεί οίδημα και στους τένοντες με τελικό αποτέλεσμα την δημιουργία ουλώδους ιστού μεταξύ των ελύτρων και των τενόντων.

Εμφανίζεται συνήθως σε άτομα ηλικίας από 30 έως 50 ετών.

Οι γυναίκες προσβάλλονται οκτώ με δέκα φορές συχνότερα από τους άνδρες.

Αιτιολογία

• Υπέρχρηση.
• Επαναλαμβανόμενοι τραυματισμοί.
• Μεταβολικά νοσήματα, όπως είναι ο σακχαρώδης διαβήτης.
• Ενδοκρινολογικά νοσήματα, όπως είναι οι διαταραχές της λειτουργίας του θυρεοειδούς αδένα.
• Συστηματικά νοσήματα, όπως είναι η ρευματοειδής αρθρίτις.
• Ενδοτενόντιες ή παρατενόντιες παθολογίες, όπως είναι ένα γάγγλιο.
• Εγκυμοσύνη  και  θηλασμός
• Εμμηνόπαυση.

Συμπτώματα

Κύριο σύμπτωμα είναι ο πόνος του αντίχειρα στο ύψος του καρπού που γίνεται εντονότερος με τη χρήση του αντίχειρα και κυρίως στο έντονο πιάσιμο, την πλάγια σύλληψη και στροφή, όπως, π.χ., στη χρήση κατσαβιδιού ακόμα και κλειδιού.

Μπορεί ακόμα και να ξυπνήσει από τον ύπνο.

Επίσης μπορεί να παρουσιαστεί ελαφρύ οίδημα στην κερκιδική πλευρά του καρπού και πιθανώς αίσθηση "αναπήδησης", όταν κινείται ο αντίχειρας.

Τελικά λόγω του πόνου και του οιδήματος, περιορίζεται σημαντικά η κίνηση του αντίχειρα

Η ανάπαυση, η χρήση νάρθηκα, μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών και η έγχυση κορτικοστεροειδών ή PRP (Platelet Rich Plasma) βοηθούν στην αντιμετώπιση του.

Εάν αποτύχει η συντηρητική θεραπεία χρειάζεται χειρουργική απελευθέρωση του πρώτου ραχιαίου διαμερίσματος.