Είναι το συχνοτερο από τα σύνδρομα παγίδευσης περιφερικών νεύρων.

Επιβαρυντικοί παράγοντες για την εμφάνιση του είναι η παχυσαρκία, το κάπνισμα, το αλκοόλ, ρευματικές παθήσεις και παθήσεις του θυροειδούς.

Στον φυσιολογικό καρπιαίο σωλήνα υπάρχει αρκετός χώρος για το μέσο νεύρο και τους καμπτήρες τένοντες κάτω από τον εγκάρσιο σύνδεσμο του καρπού.

Σε περίπτωση τραυματισμού ή καταπόνησης λόγω επαναλαμβανόμενων κινήσεων μπορεί να εμφανιστεί οίδημα με αποτέλεσμα την άσκηση πιέσεως στο μέσο νεύρο.

Η μακροχρόνια πίεση προκαλεί ισχαιμία.

Παρουσιάζεται με αιμωδίες, καυσαλγία, υπαισθησία στα πρώτα 3 δάκτυλα και στην κερκιδική πλευρά του παράμεσου δηλαδή στην περιοχή κατανομής του νεύρου.

Δεν είναι σπάνιο να πέφτουν αντικείμενα από το χέρι.

Σε προχωρημένες περιπτώσεις υπάρχει ατροφία του θέναρος (τμήματος των μυών της παλάμης).

Η διάγνωσή του γίνεται από την κλινική εικόνα και με το ηλεκτρομυογράφημα όπου παρουσιάζονται χαρακτηριστικές αλλοιώσεις.

Συνήθως η συντηρητική θεραπεία (νάρθηκας και κορτικοστεροειδή) δεν αποδίδει οπότε η χειρουργική αποσυμπίεση με διάνοιξη του εγκαρσίου συνδέσμου (υπό τοπικό αναισθητικό) είναι αναγκαία.

Με την προϋπόθεση ότι αυτή θα γίνει έγκαιρα, ο ασθενής απαλλάσσεται πλήρως από τα ενοχλήματά του.

Σε αντίθετη περίπτωση, αν η επέμβαση καθυστερήσει μπορεί να παραμείνουν μόνιμες βλάβες (π.χ. οριστική ατροφία μυών θέναρος).

Πρόκειται για μια κάκωση των συνδέσμων του αντίχειρα (μερική ή πλήρης ρήξη ωλενίου πλαγίου συνδέσμου) συνήθως λόγω υπερβολικής απαγωγής του δακτύλου.

Ο συνηθέστερος μηχανισμός είναι να πιαστεί το δάκτυλο του αθλητή στην φανέλα του αντιπάλου.

Συχνά συνυπάρχει και κάποιο αποσπαστικό κάταγμα.

Η συντηρητική θεραπεία συνίσταται σε ακινητοποίηση σε νάρθηκα για 4-6 εβδομάδες σε περίπτωση μερικής ρήξης του συνδέσμου, ενώ σε πλήρεις ρήξεις (οξείες ή χρόνιες) με μεγάλη αστάθεια, απαιτείται χειρουργική επέμβαση ωστέ να μειωθεί η πιθανότητα εμφανίσεως επώδυνης αρθρίτιδας.

Το σύνδρομο De Quervain πήρε το όνομά του από τον Ελβετό χειρουργό Fritz De Quervain, που τo περιέγραψε πρώτος το 1895.

Είναι μία φλεγμονή των τενόντων και των ελύτρων του μακρού απαγωγού και του βραχέος εκτείνοντος του αντίχειρα.

Το τενόντιο έλυτρο γίνεται οιδηματώδες και παχύ, με αποτέλεσμα οι τένοντες να έχουν λιγότερο χώρο για να κινηθούν.

Ο χρόνιος ερεθισμός της περιοχής προκαλεί οίδημα και στους τένοντες με τελικό αποτέλεσμα την δημιουργία ουλώδους ιστού μεταξύ των ελύτρων και των τενόντων.

Εμφανίζεται συνήθως σε άτομα ηλικίας από 30 έως 50 ετών.

Οι γυναίκες προσβάλλονται οκτώ με δέκα φορές συχνότερα από τους άνδρες.

Αιτιολογία

• Υπέρχρηση.
• Επαναλαμβανόμενοι τραυματισμοί.
• Μεταβολικά νοσήματα, όπως είναι ο σακχαρώδης διαβήτης.
• Ενδοκρινολογικά νοσήματα, όπως είναι οι διαταραχές της λειτουργίας του θυρεοειδούς αδένα.
• Συστηματικά νοσήματα, όπως είναι η ρευματοειδής αρθρίτις.
• Ενδοτενόντιες ή παρατενόντιες παθολογίες, όπως είναι ένα γάγγλιο.
• Εγκυμοσύνη  και  θηλασμός
• Εμμηνόπαυση.

Συμπτώματα

Κύριο σύμπτωμα είναι ο πόνος του αντίχειρα στο ύψος του καρπού που γίνεται εντονότερος με τη χρήση του αντίχειρα και κυρίως στο έντονο πιάσιμο, την πλάγια σύλληψη και στροφή, όπως, π.χ., στη χρήση κατσαβιδιού ακόμα και κλειδιού.

Μπορεί ακόμα και να ξυπνήσει από τον ύπνο.

Επίσης μπορεί να παρουσιαστεί ελαφρύ οίδημα στην κερκιδική πλευρά του καρπού και πιθανώς αίσθηση "αναπήδησης", όταν κινείται ο αντίχειρας.

Τελικά λόγω του πόνου και του οιδήματος, περιορίζεται σημαντικά η κίνηση του αντίχειρα

Η ανάπαυση, η χρήση νάρθηκα, μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών και η έγχυση κορτικοστεροειδών ή PRP (Platelet Rich Plasma) βοηθούν στην αντιμετώπιση του.

Εάν αποτύχει η συντηρητική θεραπεία χρειάζεται χειρουργική απελευθέρωση του πρώτου ραχιαίου διαμερίσματος.

Πρόκειται για κύστεις γεμάτες με ζελατινώδες υγρό που προέρχονται από την άρθρωση ή το έλυτρο των τενόντων. 

Προκαλούνται από τραύμα, υπέρχρηση, ή εκφυλιστικές αλλοιώσεις των ιστών.

Αποτελούν το συνηθέστερο καλοήθη όγκο του χεριού και συνήθως παρουσιάζονται με ελάχιστο ή καθόλου πόνο απλά σαν ένα ψηλαφητό ογκίδιο.

Η συντηρητική θεραπεία περιλαμβάνει την παροδική ακινητοποίηση και την παρακέντηση του αλλά λόγω υψηλών ποσοστών υποτροπής συνιστάται η χειρουργική αφαίρεση του με τοπική αναισθησία.

Είναι μια χαρακτηριστική κατάσταση κατά την οποία ένα από τα δάχτυλα κλείνει αλλά δεν ανοίγει εύκολα ή ανοίγει αλλά συναντά δυσκολία κατά την κάμψη.

Συχνά κατά το άνοιγμα του δακτύλου υπάρχει μια μικρή αναπήδηση.

Η πάθηση είναι συνήθως επίκτητη και οφείλεται σε πάχυνση και στένωση του ελύτρου του τένοντα ή σε δευτεροπαθή τοπική πάχυνση του ίδιου του τένοντα.

Το συνηθέστερο σημείο που εμφανίζεται η στένωση είναι στην παλάμη, στο ύψος της εγκάρσιας πτυχής.

Η επιφάνεια του τένοντα και του ελύτρου αλλάζουν και χάνουν την ολισθηρότητά τους.

Σε προχωρημένα στάδια η νόσος μπορεί να μην αφήνει το δάκτυλο να τεντώσει πλήρως.

Η θεραπεία μπορεί να είναι συντηρητική (τοπική έγχυση κορτιζόνης) με πτωχά όμως αποτελέσματα, ενώ η χειρουργική θεραπεία δίνει την οριστική λύση του προβλήματος.

Η επέμβαση συνίσταται σε επιμήκη (κατά τη φορά του δακτύλου) διατομή του ινώδους δακτυλίου του ελύτρου και απελευθέρωση των τενόντων και γίνεται με τοπική αναισθησία.

Τα κατάγματα του χεριού και της πηχεοκαρπικής περιλαμβάνουν κατάγματα του κάτω πέρατος της κερκίδας και της ωλένης, των οστών του καρπού, των μετακαρπίων και των φαλάγγων.

Ειδικά τα κατάγματα του κάτω πέρατος της κερκίδας είναι πολύ συχνά σε οστεοπορωτικούς ασθενείς.

Λόγω της ιδιαίτερης πολυπλοκότητας της δομής και της λειτουργίας του χεριού είναι πολύ σημαντική η καλή ανάταξη τους αλλά και η αποφυγή της δυσκαμψίας από την παρατεταμένη ακινητοποίηση.

Η αντιμετώπιση μπορεί να είναι συντηρητική με την χρήση νάρθηκα ή χειρουργική με ανοικτή ανάταξη και εσωτερική οστεοσύνθεση.

Ξεχωριστή θέση έχουν τα κατάγματα του σκαφοειδούς επειδή αφενός συχνά ξεφεύγουν της προσοχής, αφετέρου γιατί η ιδιαίτερη αιμάτωσή του κάνει δυσχερή την πώρωση του κατάγματος.